تنهایی،
نه یعنی که نباشد،
که یعنی امیدی هم نباشد به حضورش.
که زور یادها،
از آن یادها که لبخند دارند توی جیب‌شان و شبیه نسیم لطیفند،
به حقیقت نبودن نرسد.
حقیقتی که سخت و استوار و سرد و بی‌شکل،
شبیه ستونی از مرمر سیاه،
شاید هم سپید،
محکم ایستاده و قدش از همین‌جا تا خود آسمان خداست.
منبع: لحظه
