باید از محشر گذشت....

لجن زاری که من دیدم. سزای صخره هاست
گوهر روشن دل از کان و جهانی دیگر است
عذر میخواهم پری،
من نمیگنجم در آن چشمان تنگ،
با دل من آسمانها نیز تنگی میکنند.
روی جنگلها نمی آیم فرود.
شاخه زلفی گو مباش ، آب دریاها کفاف
تشنه این درد نیست.بره هایت میدوند.
جویباری که عزیزم راه خود گیرو برو ،
یک شب مهتابی از این تنگنای . بر فراز
کوها پر میزنم، میگذارم میروم .
ناله خود میبرم . دردسر کم میکنم.
چشمهائی خیره می پاید مرا،
غرش تمساح می آید بگوش،
کبر فرعونی و سحر سامریست،
دست موسی و محمد با من است،

میروی وعده آنجا که با هم روز شب را اشتیست

صـبـح چنـدان دور نیست....

-استاد شهریار