عادت کرده ام به شنیدن صدایی مهربان میان ظلمات چشمانم
-که تو می پنداری خود آنها خود بسته ام-
دست بسته و پای بند دل بدان خوش کرده بودم که روز خواهد شد.
اما امروز ترس پایان نوار صدایت حراسی ابدی به جانم انداخته…
آی مژگان ِ نم زده تحمل کنید فشار بی امان ِ یکدیگر را
