تا بوده همین بوده,
حکم تو خشت بود و حکم من دل.
سر خوش از آسهای خویش خنده بر لبانت می نشست
و من خوش تر از حیله های کودکانه ام.
...
به غرور خشت هایت را بر سر دلم می کوبیدی و من شاد از شکست خویش سرخی چهره ام را نهان می کردم.
هیچ گاه حاکم خوبی نخواهم بود.
چه قمار شیرینیست آنگاه که دلهایم را به تو می بازم.